Ayrılık anksiyetesi, genellikle çocuklarda ve bebeklerde görülen bir tür anksiyete bozukluğudur. Bakım veren veya yakın ilişki içinde olduğu kişilerden uzaklaşmak konusunda yoğun bir endişe ve korku hissetmesi durumunda ortaya çıkabilir. Bu tür anksiyete, genellikle belirli bir yaş aralığındaki kişilerin daha yaygın olduğu ve özellikle 6 ay ila 3 yaş arasındaki bebekler ile okul öncesi çocuklar arasında sık görülür.

Ayrılık anksiyetesinin nedenleri çeşitlidir ve her çocuk için farklılık gösterir, ancak bazı yaygın nedenler bulunabilir:

1. Bağlanma İlişkisi: Bebekler ve küçük çocuklar, aile üyeleri veya bakıcıları ile güçlü bir duygusal bağ kurarlar. Bu bağ, oyundaki kişilerden arkadaşlarında endişe duymasına neden olabilir.
2. Gelişim Dönemleri: Ayrılık anksiyetesi, okulöncesinde çocuklarda duygusal gelişim dönemlerinin doğal bir parçası olabilir. Özellikle bebeklik ve okul dönemlerinde, çocuklar dünya ve ilişkileri daha iyi anlamaya başlar ve bu dönemde ayrılma korkusu da artabilir.
3. Yeni Deneyimler: Çocukların yeni bir okula gitmeleri veya yeni öğretmenlerle tanışmaları gibi büyük değişiklikler, ayrılık anksiyetesini tetikleyebilir.
4. Önceki deneyimler: Sorunsuz yaşamlar, kişilerin ayrılık durumlarında daha fazla endişe yaşamalarına neden olabilir.
5. Anne ve Baba Tutumları: Yetiştirme veya bakım verme sürecinde ebeveynlerin ayrılığı ele alış biçimleri de ayrılık kaygısı ile ilişkilidir.Güven veren, anlayışlı ve destekleyici bir tutum, çocuğun bu durumunu daha iyi yönetmesine yardımcı olabilir.

Ayrılık anksiyetesi durumunda çocuklar, 

• Ağlama veya davranış davranışları
• Yatak ıslatma (gece alt ıslatma)
• Mide rahatsızlıkları veya baş ağrıları
• Uykusuzluk veya kabuslar
• Ayrılık anında kendini kapatma veya ebeveynlerine sarılma davranışlarını gösterebilir.

Ayrılık anksiyetesi, çocuğun duygusal ve sosyal ilişkilerini etkileyebilir, bu nedenle ailelerin ve bakım verenlerin bu sorunla başa çıkmak için aşağıdaki yöntemleri kullanmaları önemlidir:

1. Duyarlık ve Destek: Çocukların sıkışmaları, zorlayıcı endişelerini ve korkularını ciddiye almalı ve onları desteklemelidir.
2. Tutarlık ve Rutin: Çocuklar için bir günlük rutin oluşturmak, onların güvenliğini ve istikrarını sağlar.
3. Hazırlık: Yeni deneyim üzerine kitap okumak, gideceği okulu ziyaret etmek, öğretmeni ile tanışmak yardımcı olacaktır.
4. Profesyonel Yardım: Eğer ayrılık anksiyetesi, şiddeti artan ve sürekli bir durumda ise, bir uzmana başvurmak faydalı olabilir. Psikoterapi veya danışmanlık, anksiyete ile başa çıkmakta yardımcı olabilir.

Ayrılık anksiyetesi doğru desteklendiğinde büyüyen çocuk daha bağımsız hale gelir. Önemli olan, bu süreçte destek olmak ve güvende hissetmelerini sağlamaktır.